Εκείνο το συννεφιασμένο απόγευμα στις 7 Φεβρουαρίου του 1910, η Βιρτζίνια Γουλφ είχε ενθουσιαστεί με την ιδέα ότι θα υποδυόταν έναν… εξωτικό άνδρα.
Από νωρίς είχε επιλέξει τα ρούχα που θα φορούσε, μια λευκή κελεμπία με ένα εντυπωσιακό χρωματιστό πανωφόρι και ένα σαρίκι στο κεφάλι, αλλά και τα ανάλογα αραβικά υποδήματα. Το σημαντικότερο όμως ήταν η ψεύτικη γενειάδα και το φούμο με το οποίο έπρεπε να καλύψει το πρόσωπο και τα χέρια της για να μοιάζει με πρίγκιπα της Αβησσυνίας.
Ολοκλήρωσε με προσοχή τη μεταμφίεσή της και μαζί με άλλα πέντε μέλη της περίφημης καλλιτεχνικής λέσχης του Bloomsbury, μπήκε στο τρένο που θα τους οδηγούσε στο λιμάνι. Εκεί βρισκόταν το καμάρι του Βρετανικού Βασιλικού Στόλου, το θωρηκτό HMS Dreadnought.
Οι τέσσερις ήταν ντυμένοι σαν πρίγκιπες της Αβησσυνίας και οι άλλοι δύο ως συνοδοί τους, διερμηνείς σουαχίλι του υπουργείου Εξωτερικών. Αναμέσά τους, ο συγγραφέας Οράτιος ντε Βέρε Κολ –του οποίου τα περισσότερα κείμενα έχουν χαθεί, αλλά η προσώπικότητά του σκιαγραφείται στη βιογραφία που έγραψε γι’ αυτόν ο Μάρτιν Ντάουνερ, υπό τον τίτλο Ο Σουλτάνος της Ζανζιβάρης– και ο ζωγράφος Ντάνκαν Γκραντ, στενός φίλος της Γουλφ.
Ο Κολ είχε την ιδέα γι’ αυτή τη φάρσα, αλλά όλοι τους συμφώνησαν πρόθυμα, και αν πραγματοποιήθηκε με επιτυχία είναι γιατί έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους στην υποκριτική.
Μέσα στο τρένο βρήκαν και τα ονόματά τους, τα οποία βέβαια ξέχασαν στην πορεία και τα άλλαζαν διαρκώς, αλλά κανείς δεν έδωσε σημασία. Επίσης, φρόντισαν να μάθουν και λίγες φράσεις στα σουαχίλι για να ακούγονται πιο πειστικοί. Μ’ αυτά τα «εφόδια», λοιπόν, επιβιβάστηκαν με κάθε επισήμοτητα στο θωρηκτό. Ο ναύαρχος και αρχηγός του Στόλου διέταξε να παραταχθεί αμέσως τιμητικό άγημα, η μπάντα παιάνιζε τον εθνικό ύμνο και στρατιωτικά εμβατήρια, ενώ υψώθηκαν ακόμη και αφρικανικές σημαίες.
Οι «πρίγκιπες», ανάμεσά τους και η Γουλφ, μιλούσαν υποτίθεται σουαχίλι και οι διερμηνείς μετέφραζαν. Ακόμη και ο εξάδελφος της συγγραφέως, αξιωματικός στο θωρηκτό, δεν μπόρεσε να την καταλάβει.
Ο ναύαρχος τούς καλεί σε δείπνο αλλά εκείνοι αρνούνται ευγενικά με την πρόφαση ότι δεν είναι τα κατάλληλα γι’ αυτούς φαγητά. Στην πραγματικότητα φοβόντουσαν ότι οι γενειάδες τους δεν θα άντεχαν άλλο και θα ξεκολλούσαν από τη ζέστη. Ωστόσο δέχθηκαν με προθυμία την ειδική συνοδεία μέχρι το τρένο για να επιστρέψουν, υποτίθεται, με ασφάλεια.
Η φάρσα, όπως κάθε φάρσα, όμως, δεν θα είχε αξία εάν δεν την μάθαινε κανείς.
Λίγες ημέρες αργότερα ο βρετανικός Τύπος αποκαλύπτει σοκαρισμένος την υπόθεση. Η διαρροή έγινε από έναν φίλο του Κολ, στον οποίο εκείνος έγραψε με κάθε λεπτομέρεια τι είχε συμβεί, στέλνοντας μάλιστα και μια φωτογραφία των έξι λίγο προτού ξεκινήσουν για το τολμηρό τους εγχείρημα.
«Ήταν υπέροχα» έγραφε ο Κολ. «Απίστευτα διασκεδαστικά και αστεία! Μας απέδωσαν τιμές ακόμη και όταν αποχωρήσαμε. Ηταν πολύ καλοί και ευγενικοί!»
Το Ναυτικό, ωστόσο, δεν ήταν τόσο ευγενικό μετά την αποκάλυψη για την γκάφα του ναυάρχου και του πληρώματος του θωρηκτού. Η υπόθεση έφθασε μέχρι τη Βουλή των Λόρδων και Κοινοτήτων, εγείροντας πολλά ερωτήματα σχετικά με την ασφάλεια αλλά και τα κριτήρια σύμφωνα με τα οποία αποδίδονται τιμές σε ξένους αξιωματούχους.
Την εκδίκηση πήραν οι ναύτες του θωρηκτού. Τρεις απ’ αυτούς απήγαγαν τον Γκραντ, τον οδήγησαν σε ερημική τοποθεσία και τον κακοποίησαν.
Η ίδια η Βιρτζίνια Γουλφ, όμως, δεν μίλησε ποτέ για εκείνη την ημέρα, τότε που έγινε για λίγο ένας εξωτικός πρίγκιπας της Αβησσυνίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου