Πέμπτη 28 Ιουλίου 2016

Έρση Σωτηροπούλου: συνέντευξη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη

Τι μένει από τη νύχτα Έρση Σωτηροπούλου Πατάκης


Η Έρση Σωτηροπούλου γεννήθηκε στην Πάτρα και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε φιλοσοφία και πολιτιστική ανθρωπολογία στη Φλωρεντία και εργάστηκε ως μορφωτική σύμβουλος στην ελληνική πρεσβεία στη Ρώμη. Έχει γράψει ποιήματα, νουβέλες και μυθιστορήματα. Το βιβλίο της Ζιγκ-ζαγκ στις νεραντζιές τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2000 και με το Βραβείο Μυθιστορήματος του περιοδικού «Διαβάζω». Έργα της έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά, ισπανικά, ιταλικά και σουηδικά.
Ο Καβάφης χάραξε έναν δικό του δρόμο, μοναδικό και ανεπανάληπτο. Πέρασε μπροστά από την εποχή του, διασχίζοντας το χρόνο. Στα ποιήματά του γράφει για το παρελθόν, αλλά μας μιλάει για το σήμερα, γι’αυτό εξακολουθεί να είναι περισσότερο επίκαιρος από ποτέ.
Διαβάζοντας το μυθιστόρημα Τι μένει από τη νύχτα, ταξίδεψα μέσα από τις σελίδες του. Πριν από πόσα χρόνια ξεκίνησε η όλη ιδέα της συγγραφής του;
Η ιδέα ξεκίνησε πριν από χρόνια, όταν διοργάνωσα μια μεγάλη έκθεση με παράλληλες εκδηλώσεις, αφιερωμένη στον Κ. Καβάφη, στο Palazzo Venezia στη Ρώμη. Ήταν το 1984. Μου είχαν δημιουργηθεί πολλά ερωτηματικά σχετικά μ’ αυτό το ταξίδι στο Παρίσι, για το οποίο εκτός από μερικά ενθύμια δεν υπήρχε κάποια προσωπική σημείωση, καμμιά αναφορά στο αρχείο του ποιητή. Άρα ήταν η απουσία πληροφοριών, το κενό, κι όχι κάποια συνταρακτική λεπτομέρεια, το πρώτο μου έναυσμα για να γράψω.
Ποιες ήταν οι πηγές, το αρχειακό υλικό και η βιβλιογραφία που χρησιμοποιήσατε;
Το αρχείο Καβάφη, φυσικά, αρχειακό υλικό από το Ε.Λ.Ι.Α, κι έπειτα μια εκτεταμένη βιβλιογραφία, όχι μόνο σχετικά με την Αλεξάνδρεια και τη ζωή της ελληνικής κοινότητας εκεί αλλά και για το Παρίσι, τα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής, την καθημερινή ζωή και τις πολιτικές ζυμώσεις, την υπόθεση Ντρέιφους που είχε διχάσει και συγκλονίσει την κοινή γνώμη, όπως επίσης για το τι συνέβαινε το ίδιο διάστημα στην Ελλάδα, η οποία έβγαινε ηττημένη από έναν ταπεινωτικό πόλεμο τριάντα ημερών, για το πολιτικό σύστημα στην Αίγυπτο κ.ά. Η βιβλιογραφική αναζήτηση δεν είχε τέλος, αλλά θέλω να τονίσω ότι, παρότι εξαντλητική και χρονοβόρα, δεν ήταν εκείνη που έδωσε το στίγμα του βιβλίου. Όλο αυτό το υλικό αποτέλεσε περισσότερο τη βάση εκτόξευσης – γιατί το μυθιστόρημα δεν είναι βιογραφία.
Πώς ο συγγραφέας καταφέρνει να γίνεται επίμονη σκιά του ποιητή, να παρακολουθεί, να περιγράφει τις σκέψεις και τις δραστηριότητές του;
Με πάθος και ευαισθησία. Χρειάζεται επιμονή, υπομονή και αντοχή στις απογοητεύσεις και τις αποτυχίες που μπορεί να προκύψουν και θα προκύψουν οποιαδήποτε στιγμή στη διάρκεια του γραψίματος. Ήθελα να βρω τη φωνή του Καβάφη όταν ήταν νέος, τριάντα τεσσάρων ετών, μια φιγούρα διαφορετική από την εικόνα του γηραλέου ποιητή που έχουμε συνηθίσει. Να μιλήσω με τη φωνή εκείνου του αδέξιου αλλά παθιασμένου και φιλόδοξου νεαρού που επρόκειτο να γίνει ο μεγάλος ποιητής που γνωρίζουμε. Αυτό ήταν το στοίχημα.
Αναφέρετε ότι ο Κωνσταντίνος Καβάφης ταξίδεψε στο Παρίσι μαζί με τον αδελφό του Τζον. Σε τι τον βοήθησε στη συνέχεια το συγκεκριμένο ταξίδι;
Μόνο υποθέσεις μπορεί να κάνει κανείς. Το 1897 ήταν μια εξαιρετική εποχή για το Παρίσι. Η πόλη ακτινοβολούσε, καλλιτέχνες απ’ όλο τον κόσμο συνέρρεαν στη Μονμάρτη, γεννιόντουσαν νέα ποιητικά ρεύματα. Μ’ ενδιέφερε η επαφή του Καβάφη που ερχόταν από την επαρχιώτικη, οπισθοδρομική Αλεξάνδρεια μ’ αυτόν τον καινούργιο, λαμπερό κόσμο. Τελικά, εκείνο που με αινιγμάτισε ήταν το κενό: γιατί, όπως είπα, δεν υπάρχει κανένα ίχνος στα γραπτά του γι’αυτή την εμπειρία του.
Στην πόλη του φωτός συνάντησε τον Μαρδάρα, γραμματέα του ποιητή Ζαν Μωρεάς. Ποια ήταν η φήμη του Ζαν Μωρεάς στο Παρίσι εκείνη την εποχή;
Ο Ζαν Μωρεάς ήταν από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της πνευματικής ζωής, με κύρος και δύναμη. Όπως λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος ο Καβάφης στο βιβλίο, ο Μωρεάς βάφτιζε κάθε μέρα κι από ένα νέο ποιητικό κίνημα. Ήταν φυσικό η γνώμη του να μετράει για έναν νέο ποιητή και μια κακή κριτική του να σημαίνει λογοτεχνική καταδίκη.
Μου άρεσε η περιγραφή του Παρισιού και η αντιπαράθεση των διάσημων αλλά και κακόφημων σημείων της πόλης. Αλήθεια, ποια είναι η σύγκριση με το σήμερα;
Νομίζω ότι τότε, σε σύγκριση με σήμερα, ήταν πιο ρευστό το πέρασμα από το κοσμικό Παρίσι της αριστοκρατίας και των πλούσιων αστών στις λαϊκές συνοικίες και τα κακόφημα στέκια. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρχε ταξική χαρτογράφηση της πόλης, που αντίθετα ήταν πολύ έντονη. Σήμερα όμως τα στεγανά μοιάζουν αδιαπέραστα. Η περιφέρεια του Παρισιού με τις περίφημες Cités είναι δραματικά υποβαθμισμένη, ένα γκέτο.
Τι μένει από τη νύχτα Έρση Σωτηροπούλου Πατάκης
Τι μένει από τη νύχτα Έρση Σωτηροπούλου
Πατάκης 329 σελ.
ISBN 978-960-16-6517-7 Τιμή: €15,40
Γράφετε ότι «έπρεπε να συγκροτήσει τον εαυτό του, να βρει το κέντρο του. Πόσο ποσοστό της ημέρας του απασχολούσε η ποίηση, πόσο οι έρωτες, πόσο η καλοπέραση». Αλήθεια, ήταν οργανωτικός και μεθοδικός ο Κωνσταντίνος Καβάφης;
Συντηρητικός, μεθοδικός αλλά αναποφάσιστος. Όταν επρόκειτο να στείλει σε κάποιον τα ποιήματά του άλλαζε συνέχεια γνώμη μέχρι την τελευταία στιγμή, για το ποια ποιήματα θα περιλάβει, ποια θ’ αποκλείσει, με ποια σειρά κ.λπ. Η οικονομική καταστροφή και η παρακμή της οικογένειας τον είχαν σημαδέψει και θα του στοίχιζαν ως το τέλος. Ήταν ένας τύπος συγκρατημένος, επιφυλακτικός, αρκετά καταπιεσμένος από την οικογένειά του, ιδιαίτερα από τη μητέρα του, και σχετικά άτολμος στις επιλογές της καθημερινής ζωής, που όμως μέσα του τον έκαιγε μια φλόγα, τον έτρωγαν αμφιβολίες, είχε πάθος. Λοιπόν, ο Καβάφης στη μεταιχμιακή στιγμή του 1897 είναι συγχρόνως η αφορμή για να παρακολουθήσουμε τη σχέση του ερωτικού πόθου με την καλλιτεχνική έκφραση, τη διαχείριση μιας έντονης επιθυμίας που δεν βρίσκει διέξοδο και μια εσωτερική διεργασία που οδηγεί σε ποιητική ωρίμανση. Μέσα στο θορυβώδες, κοσμοπολίτικο περιβάλλον του Παρισιού, μια διαδρομή με το βλέμμα και το μυαλό του να ξαναγυρίζουν επίμονα σε δύο πράγματα, στον έρωτα και την ποιητική.
Διάβασα ότι ο αδελφός του Τζον τον βοήθησε στη μετάφραση ποιημάτων. Στο μυθιστόρημα φέρνετε ένα νέο στοιχείο, ότι έγραφε ποιήματα. Ήταν ο Τζον Καβάφης ποιητής;
Ναι, βέβαια, ήταν ποιητής ο Τζον Καβάφης. Έγραφε στα αγγλικά. Αλλά έμεινε στην Ιστορία ως ο πρώτος μεταφραστής του μικρότερου αδελφού του.
Τα τελευταία χρόνια οι αναγνώστες λατρεύουν τα μυθιστορήματα που αναφέρονται σε υπαρκτά πρόσωπα και ιδιαίτερα σε διάσημους καλλιτέχνες. Γιατί υπάρχει αυτή η προτίμηση;
Συνήθως τα μυθιστορήματα που αναφέρονται σε υπαρκτά πρόσωπα διαβάζονται με ευκολία, ίσως γιατί επιτρέπουν γρήγορους συνειρμούς με βάση αυτά που ήδη γνωρίζει κανείς για τον ήρωα του βιβλίου. Έχουν κατά κάποιον τρόπο λιγότερες απαιτήσεις από τον αναγνώστη. Αν και καμμιά φορά αναρωτιέμαι μήπως αυτή η προτίμηση στις βιογραφίες έχει μια μακρινή συγγένεια με τα reality που κατακλύζουν την τηλεόραση. Να μπεις μέσα στη ζωή του άλλου, να τη ρουφήξεις, να την εξαντλήσεις και μετά να συνεχίσεις τον ανέπρακτο βίο σου στον καναπέ. Ένα είδος ανθρωποφαγίας, δηλαδή. Βέβαια υπάρχουν βιογραφίες και βιογραφίες, κι ανάμεσά τους μερικές ενδιαφέρουσες και καλογραμμένες.
Για τον Κωνσταντίνο Καβάφη έχουν γραφτεί πολλά βιβλία. Ποια από αυτά θα τα προτείνατε να διαβάσουν οι αναγνώστες μας;
Εκείνο που προέχει είναι να διαβάσουν τον ίδιο τον ποιητή. Όχι μόνο τα ποιήματα του Κανόνα αλλά και τα Κρυμμένα. Να διαβάσουν και τα πεζά του. Είχε γράψει ένα διήγημα, το «Εις το φως της ημέρας», που ανήκει στο χώρο της φανταστικής λογοτεχνίας και είναι πραγματικό διαμάντι.
Γιατί ο Κωνσταντίνος Καβάφης θεωρείται μέχρι σήμερα ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές;
Ο Καβάφης χάραξε έναν δικό του δρόμο, μοναδικό και ανεπανάληπτο. Πέρασε μπροστά από την εποχή του, διασχίζοντας το χρόνο. Στα ποιήματά του γράφει για το παρελθόν, αλλά μας μιλάει για το σήμερα –η οπτική του γωνία μπορεί ν’ αγκαλιάσει παρελθόν και μέλλον–, γι’αυτό εξακολουθεί να είναι περισσότερο επίκαιρος από ποτέ.
Το 1897 ήταν μια εξαιρετική εποχή για το Παρίσι. Η πόλη ακτινοβολούσε, καλλιτέχνες απ’ όλο τον κόσμο συνέρρεαν στη Μονμάρτη, γεννιόντουσαν νέα ποιητικά ρεύματα. Μ’ ενδιέφερε η επαφή του Καβάφη που ερχόταν από την επαρχιώτικη, οπισθοδρομική Αλεξάνδρεια μ’ αυτόν τον καινούργιο, λαμπερό κόσμο.
Ποια ποιήματα του Καβάφη έχετε διαβάσει και δεύτερη φορά;
Αρκετά, πολλά. Η γραφή του μοιάζει λιτή, γυμνωμένη, σχεδόν διάφανη, είναι ποιητής που προσφέρεται για πολλές αναγνώσεις. Υπάρχει ένα ποίημα που έχω διαβάσει άπειρες φορές, λέγεται «Μισή ώρα», κι ανήκει στα Κρυμμένα, εκείνα που αρνήθηκε να δημοσιεύσει όσο ζούσε. Λειτούργησε σαν μίτος της Αριάδνης όσο έγραφα το μυθιστόρημα, ιδιαίτερα οι παρακάτω στίχοι:
Aλλά εμείς της Τέχνης
κάποτε μ’ έντασι του νου, και βέβαια μόνο
για λίγην ώρα, δημιουργούμεν ηδονήν
η οποία σχεδόν σαν υλική φαντάζει.
Ποια φράση σάς έχει μείνει από τα ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη;
Ένας στίχος από το «Εις τα περίχωρα της Αντιοχείας»: Στάχτη το είδωλο· για σάρωμα, με τα σκουπίδια.
Βιβλίο & Τέχνες | diastixo.gr
Κατηγορία: ΕΛΛΗΝΕΣ
κείμενο: Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης

Βαλέριο Μάσιμο Μανφρέντι: συνέντευξη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη

Τα θαύματα του αρχαίου κόσμου Βαλέριο Μάσιμο Μανφρέντι Μετάφραση: Άμπυ Ραΐκου Ψυχογιός


O Βαλέριο Μάσιμο Μανφρέντι σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια και ειδικεύτηκε στην τοπογραφία του αρχαίου κόσμου. Έχει διδάξει σε πολλά πανεπιστήμια της Ιταλίας και του εξωτερικού, όπως το Ecole Pratique des Hautes Edudes της Σορβόνης, και είναι καθηγητής αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Luigi Bocconi στο Μιλάνο. Μελετητής του αρχαίου κόσμου, έχει διδάξει σε ιταλικά και ξένα πανεπιστήμια και έχει διεξαγάγει και διευθύνει επιστημονικές έρευνες και ανασκαφές σε διάφορα σημεία της Μεσογείου. Συνεργάζεται με τα περιοδικά «Panorama» και «Messaggero». Έχει γράψει δεκαέξι μυθιστορήματα, που έχουν τιμηθεί με σημαντικά βραβεία και έχουν πουλήσει περισσότερα από 12 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Επίσης, έχει γράψει σενάρια για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, καθώς και ντοκιμαντέρ για σημαντικούς παραγωγούς. Ανάμεσα στα πιο γνωστά έργα του είναι: Ξενοφώντος ανάβασις (1980), Η κάθοδος των Μυρίων (1986), Τα καλότυχα νησιά (1990), Οι Ετρούσκοι στην κοιλάδα του Πάδου (1991) σε συνεργασία με τον Λουίτζι Μαλνάτι, Θάλασσα της Ελλάδας (1992), Οι Έλληνες της Δύσης(1996) σε συνεργασία με τον Λορέντζο Μπρατσέζι, Οι Κέλτες της Ιταλίας (1999) σε συνεργασία με τον Βενσεσλάς Κρούτα, η μυθιστορηματική τριλογία Μέγας Αλέξανδρος (1998), που μεταφράστηκε σε ολόκληρο τον κόσμο, και τα βιβλία του ΑκρόποληΗ μεγάλη εποποιία της ΑθήναςΟ Φαραώ της άμμουΗ επιστροφή από την ΤροίαΧίμαιραΠαλλάδιοΗ τελευταία λεγεώναΗ ασπίδα της ΣπάρτηςΟ τύραννος των ΣυρακουσώνΖευς κ.ά.
Είστε αρχαιολόγος ή ιστορικός; Από πότε ξεκίνησε η αγάπη σας για την Ιστορία;
Είμαι αρχαιολόγος, όχι ιστορικός. Ας πούμε ότι η Ιστορία αποτελεί μέρος του επαγγελματικού μου πεδίου, και μου αρέσει ιδιαίτερα η έρευνα πάνω στις πηγές και όχι η απλή ανάγνωση εγχειριδίων ή πανεπιστημιακών συγγραμμάτων. Ωστόσο, τα πάντα ξεκίνησαν στο πανεπιστήμιο, όταν πήρα μέρος στα πρώτα μου ερευνητικά προγράμματα.
Ποια ήταν τα πρώτα ιστορικά αναγνώσματα που σας επηρέασαν;
Από μυθιστορήματα τα Αδριανού απομνημονεύματα της Marguerite Yourcenar και το Εγώο Κλαύδιος του Robert Graves.
Κατά πόσο βοήθησαν οι σπουδές σας στη συγγραφή των βιβλίων;
Εξαρτάται από το βιβλίο. Αν μιλάμε για τα μυθιστορήματα, εκείνα που αφηγούνται πραγματικά γεγονότα του παρελθόντος, οι αυθεντικές πηγές είναι θεμελιώδους σημασίας, επειδή δίνουν μια πλήρη εικόνα της κατάστασης (γλώσσα, ήθη και έθιμα, πολιτική, θρησκεία, νοοτροπία, χειρονομίες κ.λπ.). Ενώ για εκείνα που εκτυλίσσονται στη σημερινή εποχή απαιτείται η γνώση της ψυχολογίας της εποχής μας και μια ανθρωπολογική προσέγγιση, αλλά προφανώς αυτό δεν είναι αρκετό: θα πρέπει κανείς να έχει την ικανότητα να δημιουργεί συναισθήματα και εικόνες μεγάλης υποβλητικής δύναμης.
Oι Έλληνες και οι Ρωμαίοι έγραψαν το «λογισμικό» της λογοτεχνικής, επιστημονικής, φιλοσοφικής, νομικής σκέψης μας. Γι’ αυτό η γοητεία του κόσμου αυτού προέρχεται για μας από τη διερεύνηση της λειτουργίας του ίδιου μας του νου, των απαρχών του πολιτισμού μας και της αντίληψής μας για τη ζωή.
Είστε μελετητής του αρχαίου ελληνικού και ρωμαϊκού κόσμου. Γιατί μέχρι σήμερα αυτοί οι πολιτισμοί εξακολουθούν να γοητεύουν τους ανθρώπους;
Αν μιλάμε για τους δυτικούς ανθρώπους, η απάντηση είναι απλή: οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι έγραψαν το «λογισμικό» της λογοτεχνικής, επιστημονικής, φιλοσοφικής, νομικής σκέψης μας. Γι’ αυτό η γοητεία του κόσμου αυτού προέρχεται για μας από τη διερεύνηση της λειτουργίας του ίδιου μας του νου, των απαρχών του πολιτισμού μας και της αντίληψής μας για τη ζωή.
Ποιο ήταν το πρώτο σας βιβλίο που είχε σχέση με την Ιστορία;
Δεν υπάρχει βιβλίο που να μην έχει σχέση με την Ιστορία. Η Ιστορία είναι τα πάντα και συμπεριλαμβάνει τα πάντα. Αν εννοούμε ως Ιστορία μια εποχή η οποία δεν είναι αυτή στην οποία ζούμε, τότε είναι το δεύτερο μυθιστόρημα μου Η ασπίδα της Σπάρτης.
Πώς ξεκινά η σκέψη για τη συγγραφή κάθε βιβλίου;
Από μια εντελώς τυχαία σκέψη: ένα μουσικό κομμάτι, ένα τοπίο, ένα βιβλίο, μια συζήτηση, μια εμπειρία στη δουλειά... Το ξεκίνημα, η αρχή, συνήθως πραγματοποιείται με ένα εντυπωσιακό γεγονός από το οποίο ύστερα εκτυλίσσεται όλη η πλοκή.
Ποια ήταν η αφορμή για να γράψετε το βιβλίο Τα θαύματα του αρχαίου κόσμου;
Ο εκδότης μου. Μιλούσαμε για το τελευταίο ταξίδι του στην Αίγυπτο και άρχισε να με ρωτάει για τη Μεγάλη Πυραμίδα...
Τα θαύματα του αρχαίου κόσμου υπήρξαν όλα πραγματικά ή είναι μυθικές διηγήσεις;
Υπήρχαν στ’ αλήθεια και είναι όλα καταγεγραμμένα σε έναν κατάλογο. Το μοναδικό θαύμα για το οποίο υπάρχουν αμφιβολίες είναι οι Κρεμαστοί Κήποι της Βαβυλώνας. Ο συντάκτης του καταλόγου των Επτά Θαυμάτων του αρχαίου κόσμου ήταν ένας μηχανικός: αμφιβάλλω πως είχε σκοπό να γράψει ένα βιβλίο μυθολογίας.
Από τα επτά θαύματα επιζεί μόνο η πυραμίδα στην Αίγυπτο. Ποιος ήταν ο λόγος που την καθιέρωσε ως ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της αρχαιότητας;
Η απόλυτη τελειότητά της, η τεράστια προσπάθεια μιας ολόκληρης γενιάς, οι τιτάνιες διαστάσεις της, τα μυστηριώδη χαρακτηριστικά μερικών λεπτομερειών της, τα πολλά ακόμα αναπάντητα ερωτήματα.
Τα θαύματα του αρχαίου κόσμου Βαλέριο Μάσιμο Μανφρέντι Μετάφραση: Άμπυ Ραΐκου Ψυχογιός
Τα θαύματα του αρχαίου κόσμου Βαλέριο Μάσιμο Μανφρέντι
Μετάφραση: Άμπυ Ραΐκου  Ψυχογιός 200 σελ.
ISBN 978-618-01-1269-6 Τιμή: €15,50
Ένα άλλο γνωστό έργο ήταν ο Κολοσσός της Ρόδου. Γιατί δεν σώθηκε στο πέρασμα του χρόνου;
Γιατί κανένα μεγάλο έργο δεν επιβιώνει περισσότερο από τον πολιτισμό που το δημιούργησε. Δεύτερον, γιατί ήταν φτιαγμένος από μπρούντζο, πολύτιμο μέταλλο σε περίοδο κρίσης, και γι’ αυτόν το λόγο κομματιάστηκε και ξαναχρησιμοποιήθηκε οκτώ αιώνες μετά την κατάρρευσή του.
Αλήθεια, υπάρχει αναγνωστικό ενδιαφέρον στους νέους για βιβλία που αναφέρονται στην αρχαία ιστορία ή για ιστορικά μυθιστορήματα;
Θα έπρεπε να γίνει μια ειδική έρευνα πάνω σε αυτό το ζήτημα. Για κάποιους νέους βεβαίως ισχύει. Άλλοι όμως προτιμούν το Facebook.
Πέρα από τη συγγραφή, έχετε διδάξει σε ιταλικά και ξένα πανεπιστήμια και έχετε κάνει ανασκαφές σε διάφορα σημεία της Μεσογείου. Ποιες είναι οι εμπειρίες από αυτή την πολυσχιδή δραστηριότητα;
Αρκετά χρόνια ακαδημαϊκής διδασκαλίας, ενδιαφέρουσες ανακαλύψεις στους αρχαιολογικούς χώρους. Και στις δυο περιπτώσεις, η εμπειρία της ανθρώπινης επαφής με τους συναδέλφους και με τους φοιτητές με εμπλούτισαν πολύ.
Έχετε γράψει και σενάρια για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Γιατί αυτά τα δύο μέσα εξακολουθούν να κάνουν περισσότερο γνωστό το έργο του κάθε συγγραφέα;
Όχι πάντα. Σπανίζουν οι ταινίες που κάνουν διάσημο ένα βιβλίο και σχεδόν όλες είναι κατώτερης ποιότητας σε σχέση με το λογοτεχνικό έργο. Εκτός από λίγες εξαιρέσεις.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό, όταν ακούτε για τη σύγχρονη Ελλάδα;
Τα προβλήματά της, τα οποία όμως είναι, σε διάφορους βαθμούς, προβλήματα και όλης της Ευρώπης.
Τι θα απευθύνατε στους αναγνώστες που θα διαβάσουν τη συνέντευξή σας;
Έναν θερμό χαιρετισμό και ειλικρινείς ευχές για μια ευτυχισμένη ζωή.
Θερμές ευχαριστίες για τη μετάφραση στον Αλέξανδρο-Κωνσταντίνο Χήρα, καθηγητή ιταλικής φιλολογίας.
Βιβλίο & Τέχνες | diastixo.gr
Κατηγορία: ΞΕΝΟΙ
κείμενο: Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης

Η Ευτυχία Γιαννάκη σε α’ πρόσωπο

Στο πίσω κάθισμα Ευτυχία Γιαννάκη Ίκαρος


Οι τελευταίες μου σημειώσεις για το Πίσω Κάθισμα είχαν όλες διαγραφεί. Παχιές μαύρες γραμμές πάνω στο κατριγέ χαρτί κάλυπταν το σύνολο των λέξεων που αποτελούσαν τον σκελετό της ιστορίας. Η σειρά από τις μουντζούρες σήμαινε ότι ο Χάρης Κόκκινος είχε επιλύσει την πρώτη υπόθεσή του με επιτυχία κι ότι είχα μόλις ολοκληρώσει το πρώτο αστυνομικό μου μυθιστόρημα.
Το ίδιο βράδυ θα έβγαινα για ένα ποτό στη γειτονιά μετά από έναν μήνα απομόνωσης για για τις ανάγκες της συγγραφής. Τον τελευταίο καιρό βγαίνω μόνο στο Κουκάκι ή στην ευρύτερη περιοχή της Ακρόπολης, που είναι και η γειτονιά του βιβλίου με έναν τρόπο. Και αν με κάποιον ήθελα να πιω το ποτό μου αυτός δεν ήταν άλλος από τον Χάρη Κόκκινο, ο οποίος, κατάκοπος και προβληματισμένος, ετοιμαζόταν για το ταξίδι του από την επομένη. Φυσικά, ο Χάρης δεν εμφανίστηκε στο μπαρ, όχι τουλάχιστον με σάρκα και οστά, και το ταξίδι του ξεκίνησε χωρίς αποχαιρετισμό. Άλλωστε, το Πίσω Κάθισμα είναι το πρώτο μέρος μιας σειράς ιστοριών με πρωταγωνιστή τον ίδιο.
Γιατί αναφέρω αυτές τις λεπτομέρειες; Στην ουσία το Πίσω Κάθισμα είναι μια ιστορία για την καθημερινότητά μου, για την πόλη μου, για την πόλη μας, για τους ανθρώπους της, για όλα όσα γνωρίζουμε και αποσιωπούμε, για τα κοινά μυστικά μας, για την ενοχή και τη συνενοχή, για τις μεγάλες συντριβές και τους μικρούς θριάμβους μας, για το παρελθόν και το παρόν, για το φόβο του θανάτου και τις μικρές ή τις μεγάλες απώλειές μας, για όσα αφήνουμε πίσω ή για όσα νομίζουμε ότι αφήσαμε πίσω μας. Και ο Χάρης Κόκκινος είναι ένας τύπος που κυκλοφορεί με ευκολία μέσα μου κι ανάμεσά μας. Όπως και οι υπόλοιποι χαρακτήρες του βιβλίου, οι οποίοι συνθέτουν το γνώριμο σύμπαν της πόλης.
Στο πίσω κάθισμα Ευτυχία Γιαννάκη Ίκαρος
Στο πίσω κάθισμα Ευτυχία Γιαννάκη
Ίκαρος 440 σελ.
ISBN 978-960-572-115-2
Τιμή: €15,50
Κατά την άποψή μου, η Αθήνα αυτόν τον καιρό έχει όλα τα χαρακτηριστικά που θα της επέτρεπαν να αποτελέσει ένα πρόσφορο έδαφος για να ανθίσει η αστυνομική λογοτεχνία. Είναι η εποχή που οι βεβαιότητες του παρελθόντος κλονίζονται, το οικοδόμημα μοιάζει να τρίζει συθέμελα, η ανομία και το χάος είναι παρόντα στην καθημερινότητα των κατοίκων της χώρας και ο κυρίαρχος κανόνας μοιάζει να είναι ότι δεν τηρείται κανένας κανόνας. Αρκεί όμως, να έχεις απλώς καλά χαρτιά στα χέρια σου για να κερδίσεις την παρτίδα ή μήπως το θέμα είναι να καταφέρεις τελικά να παίξεις ένα κακό φύλλο; Προφανώς ισχύει το δεύτερο, οπότε ο χρόνος θα δείξει αν θα αναδειχθούν σημαντικές φωνές της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας, όπως θέλω να πιστεύω.
Οι περισσότεροι θεωρούν ότι μια αστυνομική ιστορία είναι ένας γρίφος που αναμένει τη λύση του από κάποιον ντετέκτιβ ή κάποιον που διαδραματίζει τον ρόλο του ερευνητή. Στην ουσία, όμως, πρόκειται για την αφήγηση της ιστορίας του θύματος που, ακόμη κι αν δεν βγάζει άχνα καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας, είναι αυτό που αναζητά δικαιοσύνη. Και είναι ο αναγνώστης που καλείται να αποδώσει δικαιοσύνη, δοκιμάζοντας τα όρια του τρόπου σκέψης και της ηθικής του. Ο Jean-Patrick Manchette έλεγε ότι το αστυνομικό μυθιστόρημα είναι η μεγάλη ηθική λογοτεχνία της εποχής μας, με ό,τι μπορεί να συμπεριλαμβάνει για τον καθένα μας βεβαίως αυτός ο όρος. Θεωρώ ότι είχε δίκιο, δεδομένου ότι οι κοινωνικές, οι ψυχολογικές ή ακόμη και οι φιλοσοφικές προεκτάσεις μιας αφήγησης είναι αυτές που κεντρίζουν κυρίως το ενδιαφέρον των σύγχρονων συγγραφέων αστυνομικής λογοτεχνίας.
Είναι γνωστό ότι η ζωή είναι ένα ταξίδι από το οποίο κανείς δεν βγαίνει ζωντανός, και κάθε αστυνομική ιστορία είναι η αφήγηση ενός τέτοιου ταξιδιού. Στο βάθος βρίσκεται πάντα ο φόβος του θανάτου και οι αστυνομικές ιστορίες που γράφω δεν είναι παρά εργαλεία για τη διαχείριση αυτού του φόβου. Όταν καταφέρνω να τον ξεπεράσω γράφοντας, νιώθω μια γλυκιά ζαλάδα, στις παρυφές της ελευθερίας, και είναι αυτή ακριβώς η ζαλάδα που επιχειρώ να μοιραστώ με τον αναγνώστη που αποφασίζει να επιβιβαστεί στο Πίσω Κάθισμα.
Βιβλίο & Τέχνες | diastixo.gr
Κατηγορία: ΣΕ Α' ΠΡΟΣΩΠΟ
κείμενο: diastixo.gr

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2016

Ο πρωταγωνιστής της "Ολυμπιακής Φλόγας" Ελληνοαμερικανός τενόρος Δημήτριος Τσινόπουλος θα δώσει ρεσιτάλ στην Αθήνα

Ο Όμιλος για την UNESCO Πειραιώς και Νήσων
παρουσιάζει τον Ελληνοαμερικανό τενόρο

ΔΗΜΗΤΡΙΟ ΤΣΙΝΟΠΟΥΛΟ

Άριες από όπερες του Παναγιώτη Καρούσου,
Τζουζέπε Βέρντι, Ζωρζ Μπιζέ και Τζιάκομο Πουτσίνι

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 19 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2016, 8ΜΜ
ΔΗΜΑΡΧΙΑΚΟ ΜΕΓΑΡΟ ΝΙΚΑΙΑΣ
Δημαρχείο Νίκαιας - Αγ. Ι. Ρέντη - Π. Τσαλδάρη 10, Νίκαια, Αθήνα

Χαιρετισμός: Ιωάννης Μαρωνίτης, Πρόεδρος του Ομίλου για την UNESCO Πειραιώς και Νήσων
Γιώργος Ιωακειμίδης, Δήμαρχος Νίκαιας

Σολίστ: Δημήτριος Τσινόπουλος, τενόρος
Μιρέλα Ρούτση, βιολοντσέλο - Βιβή Κλεισούρα, πιάνο
Παρουσίαση: Παναγιώτης Καρούσος, συνθέτης

Πρόγραμμα

Τουραντότ «Nessun Dorma» Τζιάκομο Πουτσίνι

Οθέλλος «Dio mi Potevi Scagliar» Τζουζέπε Βέρντι

Κάρμεν «La fleur que tu m'avais jetée» Ζωρζ Μπιζέ

Δημήτριος Τσινόπουλος, τενόρος - Βιβή Κλεισούρα, πιάνο


Ρομάντζα: μεταγραφή του τραγουδιού «Son los rios»
σε ποίηση Χόρχε Λουίς Μπόρχες.
Μιρέλα Ρούτση, βιολοντσέλο - Βιβή Κλεισούρα, πιάνο

 

Ολυμπιακή Φλόγα «Άρια Ηρακλή» Παναγιώτης Καρούσος

Ολυμπιακή Φλόγα «Ω Δία» Παναγιώτης Καρούσος
Μέγας Αλέξανδρος «Για σε θα ξανάρθω ζωή» Παναγιώτης Καρούσος
Δημήτριος Τσινόπουλος, τενόρος
Μιρέλα Ρούτση, βιολοντσέλο - Βιβή Κλεισούρα, πιάνο

"Ο τενόρος Δημήτριος Ιωάννης Τσινόπουλος (Demetrios Jussi (Γιούσσι) Tsinopoulos), γεννήθηκε στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης και μεγάλωσε στην Αθήνα, απο μητέρα Φινλανδέζα και πατέρα Έλληνο-Αμερικάνο. Τα πρώτα του βήματα στη μουσική έγιναν δια της μάθησης Κλασικής κιθάρας, όπου και ακολούθησε σπουδή 5 ετών συμμετάσχοντας σε αρκετές συναυλίες. Ύστερα επέλεξε να ασχοληθεί με την Ηλεκτρική Κιθάρα αλλά παράλληλα άρχησε να αποκτά ενδιαφέρον για το τραγούδι, το οποίο είχε σαν κατάληξη να γίνει τραγουδιστής και κιθαρίστας για ένα συγκρότημα που έκανε διασκεύες.
Κάποια στιγμή ύστερα από την αποφοίτηση του από το Λύκειο, και κατά της σπουδές, πείστηκε από τον θείο του, τενόρο Αντώνιο Τέμπα και την θεία του Διευθύντρια της Δραματικής Σχολής Βεάκη να δοκιμάσει το Κλασικό Τραγούδι διότι αναγνώρισαν τις δυνατότητες που πιθανώς να είχε φωνητικά. Ένα μάθημα με τον Αντώνιο Τέμπα ήταν αρκετό για να πειστεί ο ίδιος αλλά και όλοι οι παρευρισκόμενοι ύστερα από μια ερμηνεία του "Musica Prohibita" του Gastaldon ότι έπρεπε να ασχοληθεί σοβάρα ο Δημήτρης με την όπερα. Δυστυχώς ο κος Τέμπας απεβίωσε νωρίς και ο κος Τσινόπουλος ξεκίνησε τη σπουδή στη μονοδία στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών με την Δέσποινα Καλαφάτη αλλά επίσης ξεκίνησε τις σπουδές του στη Ανώτατη Δραματική Σχολή Βεάκη.
Έχει δουλέψει με φημισμένους καλλιτέχνες στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α, όπως τον παγκοσμίας φήμης τενόρο Σαλβατόρε Φισικέλλα, τον μπάσο Δημήτριο Καβράκο, όπως και τον τενόρο και παγκοσμίως γνωστό δάσκαλο Τζάκ Λιβίνι αλλά και τον μόλις αδικοχαμένο πιανίστα, φίλο του αλλα και συνεργάτη του Zubin Mehta , Lloyd Arriola. Το ντεμπούτο του στις Η.Π.Α ήταν στο θέατρο Carnegie Hall το 2015 δημιουργόντας και ερμηνεύοντας τον ρόλο του ιερέα στην ροκ Όπερα του Βασίλειου Χρυσοχόου "Πορφύρα". Ύστερα από αυτό του έγινε πρόσκληση να κάνει μία συναυλία εις μνήμην του πρώτη Δάσκαλου και θείου του τενόρου Αντώνιου Τέμπα στην Αθήνα. Στα τέλη του 2015 έκανε το ντεμπούτο του στον ρόλο που πάντα ονειρεύοταν, τον Οθέλλο στην ομώνυμη όπερα του Τ. Βέρντι "Οθέλλος" για την Όπερα του Μπρούκλιν για τον μαέστρο J. Meetze. 

Το 2016 έκανε το ντεμπούτο του στο μεγαλύτερο θέατρο των Η.Π.Α. στο Lincoln Center όπου και ερμήνευσε τον πρωταγνωστικό ρόλο του Ηρακλέως από την "Ολυμπιακή Φλόγα" του Π. Καρούσου στην πρώτη παράσταση Ελληνικής όπερας στην ιστορία του Lincoln Center υπό την διεύθυνση του σποδαίου ανερχόμενου μαέστρου Jestin Pieper. Επίσης έγινε ο 1ος τενόρος στην ιστορία του θεάτρου εκείνου να ερμηνεύσει όπερα στα Ελληνικά. Τον Μάιο του 2016, ήταν αποδέκτης του βραβείου και υποτροφίας της Αμερικάνικης-Σκανδιναβικής εταιρίας εκπροσωπόντας την Φινλανδία, στη δεξίωση αυτή ερμήνευσε τραγούδια του Τ. Σιμπέλιους προς τιμήν των 150ον γενεθλίων του.
Τέλος τον Ιούλιο του 2016 ξανά ερμήνευσε στο πάρκο Αθηνών στην Αστόρια της ΝΥ την "Ολυμπιακή Φλόγα" του Π. Καρούσου, όπου και εκεί ήταν η πρώτη φορά που παρουσιάστηκε όπερα, και μάλιστα ήταν παράσταση υπό την αιγίδα της
UNESCO όπου και τιμήθηκε με βραβείο ο κος Τσινόπουλος.
Αυτόν τον καιρό συνεχίζει τη σπουδή προετοιμασία στη φωνητική και στο ρεπερτόριο για τις επόμενες του ερμηνείες τον χειμώνα, με τον δάσκαλο του και διευθυντή της Ακαδημίας μουσικής του
Long Island City, Oliver Sohngen, και με τον νέο διάσημο πιανίστα και μαέστρο στη ΝΥ αλλά και διευθυντή της πρόσφατα σχηματισμένης Hellenic-American ορχήστρας, Jestin Pieper."



Κυριακή 24 Ιουλίου 2016

Στο Διεθνές Φεστιβάλ Αρχαίας Ολυμπίας η εκπληκτική "Ερωφίλη" του Γιάννη Νικολαΐδη με την σπουδαία πρωταγωνίστρια Φωτεινή Φιλοσόφου

Γιάννης Νικολαϊδης, Φωτεινή Φιλοσόφου

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2016 ώρα 21:30

Αρχαία Ολυμπία, Θέατρο Φλόκα. Εισιτήρια: 8,00€ - 12,00€ 

Μια μαγική παράσταση που δεν πρέπει κανείς να χάσει.

Η "Ερωφίλη" του Χορτάτση κυριαρχεί στο θεατρικό καλοκαίρι 2016 με τους μεγάλους του θεάτρου: Γιάννης Νικολαΐδης και Φωτεινή Φιλοσόφου σ'ένα ρεσιτάλ ηθοποιϊας.

Βασίλης Ασημακόπουλος, Φωτεινή Φιλοσόφου
Το αριστούργημα της Μεσαιωνικής Λογοτεχνίας του Γεωργίου Χορτάτση "Ερωφίλη". 
Ο μεγάλος θεατράνθρωπος της Αρχαίας Ελληνικής Τραγωδίας Γιάννης Νικολαϊδης σκηνοθετεί Χορτάτση 
και πρωταγωνιστεί στον ασύγκριτο κεντρικό ρόλο του αλαζόνα βασιλιά.
Στο ρόλο της Ερωφίλης η άφταστη σ' όλα τα είδη της δραματικής τέχνης Φωτεινή Φιλοσόφου, εδώ μας συγκλονίζει με την ερμηνευτική της δύναμη.
Ως τριταγωνιστής ο Βασίλης Ασημακόπουλος στον ανεπανάληπτο ρόλο του γενναίου Πανάρετου είναι μοναδικός.
Μαζί τους οι αξιόλογοι ηθοποιοί Γιάννης Τσιώμου στον ρόλο του Καρπόφορου και η Τζένη Οικονόμου στον ρόλο της Χρυσόνομης. 
Πρόκειται για μια τραγωδία Έρωτα και Θανάτου με υπαρξιακές προεκτάσεις που φανερώνει το σκληρό πρόσωπο της κοσμικής εξουσίας, που ορθώνεται ενάντια στο πάθος για τη ζωή και τη δημιουργία που χαρακτηρίζουν τους νέους ανθρώπους και όχι μόνο.
Με την "Ερωφίλη" του ο Χορτάτσης βάζει ένα θεμέλιο λίθο στο ποιοτικό μεσαιωνικό θέατρο.

Η Αιχμή, μετά την επιτυχημένη παράσταση της "Φόνισσας" του Αλ. Παπαδιαμάντη, φέτος συμπληρώνει 25 χρόνια συνεχούς παρουσίας στο χώρο του θεάτρου, παρουσιάζοντας έργα του κλασσικού ρεπερτορίου, κυρίως ελληνικά, το καλοκαίρι θα παρουσιάσει το αριστούργημα του Γ. Χορτάτση "Ερωφίλη".
Πρόκειται για την πιο άρτια και γνωστή τραγωδία του Γεωργίου Χορτάτση, μια τραγωδία Έρωτα και Θανάτου και θέση ζωής απέναντι στη σκληρή και αυταρχική Εξουσία.
Ένας άνδρας και μια γυναίκα, δύο άνθρωποι γεμάτοι πάθος για τη ζωή, ορθώνουν ανάστημα και λένε όχι, φτάνουν και ξεπερνούν τα όρια και τους φραγμούς της σκληρής εξουσίας. Παίρνουν το δρόμο του έρωτα που απελπισμένα τους οδηγεί στο θάνατο. Ο γενναίος Πανάρετος και η Ερωφίλη, αυτή η ηρωίδα του έρωτα και της ζωής, γίνονται παράδειγμα ζωντανό και ο θάνατός τους φάρος που φωτίζει σαν "ήλιος φωτερός", όπως αναφέρει ο Χορτάτσης.
Βασίλης Ασημακόπουλος, Γιάννης Νικολαϊδης 
Η σκηνοθεσία είναι του Γιάννη Νικολαΐδη.
Σκηνικά Μιχάλης Αγγελάκης, κοστούμια Όλγα Σχοινά,
μουσική Αν.Παπαγεωργίου, φωτισμοί Στέφανος Κεραμιδάς.
Στο ρόλο της Ερωφίλης η Φωτεινή Φιλοσόφου.
Παίζουν: Γ. Νικολαΐδης, ωτεινή Φιλοσόφου, Β. Ασημακόπουλος, Τζ. Οικονόμου, Γ. Τσιώμου κ.ά.
Γιάννης Νικολαϊδης, Τζένη Οικονόμου, Γιάννης Τσιώμου
Το αριστούργημα του Χορτάτση "Ερωφίλη" με την σπουδαία Φωτεινή Φιλοσόφου και σε σκηνοθεσία του μεγάλου Γιάννη Νικολαΐδη από τον Οργανισμό Ελληνικού Θεάτρου ΑΙΧΜΗ